ZEELST| In onze hernieuwde kennismakingsreis door de krochten van de Derde Divisie B komen we deze keer bij Sportpark Zeelst uit. Al sinds jaar en dag resideert daar namelijk met vv UNA (Uitspanning Na Arbeid) een zeer serieus te nemen amateurvoetbalclub. Zondagmiddag ontving het team van trainer Harrie Gommans het eveneens in de subtop bivakkerende Unitas. Het door blessures geplaagde UNA wist uiteindelijk toch met 3-2 aan de goede kant van de score te blijven en sluit daarmee nadrukkelijk aan bij de top van de ranglijst. Een sfeerverslag met regelmatig een blik op het glinsterende kunstgrasveld.
Door: Willy Rooyakkers
Wie weleens in Engeland of Schotland een ouderwets voetbalstadion heeft bezocht is waarschijnlijk wel bekend met authentieke volkswijken waar honderden meters tegen elkaar geplakte rijtjeshuizen een soort van oprijlaan vormen voor het stadion van de lokale voetbalclub. In Nederland krijg je anno 2021 dat gevoel alleen nog in Deventer waar Go Ahead Eagles betaald voetbal mag beoefenen in een decor dat lijkt op de set van Coronation Street.
Met een beetje fantasie kun je echter stellen dat ook in 'Zilst' dit sfeertje nog is te vinden. Als je binnen een paar honderd meter van Sportpark Zeelst komt dan kun je niet anders meer dan je bolide door nauwe volksstraatjes manoeuvreren om vervolgens ouderwets te parkeren op de rand van een stoep. Eenmaal uit de auto wapperen de gele vlaggen van UNA, nog lopend door de straatjes, je al even verderop tegemoet. Een heerlijk weemoedig gevoel maakt zich dan van de echte voetballiefhebber meester.
Ik word vandaag vergezeld door een ware kelderklasse-expert. "Ik ben die vijfde klasse even zat, even kijken of dit niveau echt hoger is", laat hij bij de ingang al weten aan wat geamuseerd toekijkende kaartjesscheurders.
"Kaartjes voor de loterij meneer?", horen we tien seconden later als een paar kinderen ons de verdere doorgang versperren. "Loterijen doe ik altijd aan mee manneke", zegt mijn passagier op vaderlijke toon.
De toon is gezet, hier heerst duidelijk nog een ouderwetse voetbalcultuur. We banen ons een weg naar het sponsorhome, de ruimte waar je tegenwoordig als 'journalist' op dit niveau terecht kunt om opstellingen te verkrijgen. "We hebben alweer een andere keeper", zegt een vriendelijk ogend bestuurslid van UNA, "Onze andere doelman is vervangen, je zult het zo wel zien. Ik weet niet of je veel weet van onze ploeg?".
Nou, een paar jaar geleden nog wél, maar nu is er sprake van een opfriscursus. "Het is niet echt druk hier in dat sponsorhome", merk ik op. "Misschien komt dat omdat de wedstrijd al is begonnen?".
Oh ja verrek…
De Luifel
Buiten is het inmiddels supergezellig. Onder 'De Luifel', achter het doel en net voor de kantine, hokken veel UNA-leden als vanouds samen als het vaandelteam een officiële wedstrijd afwerkt. Het ziet er enorm sfeervol uit, één groot bierterras….gevormd door een demografische dwarsdoorsnede van voetbalvereniging UNA. Een paar meter verderop, bij de ingang van de kleedkamers, staat nog steeds een houten bankje met daarboven een bord met de tekst 'Ut Severbenkske'……een beetje Brabander weet dan precies waar het voor dient en in welke leeftijdscategorie de 'be-zitters' moeten worden gezocht.
Het is lekker weer, het dooit voor het gevoel een graadje of 20. Het is derhalve heerlijk nazomeren geblazen onder…..of net naast De Luifel.
Gehavend
Maar goed, de wedstrijd was dus inmiddels begonnen. UNA blijkt het deze keer met een gehavend team te moeten doen. Spelers als Niek van Boekel, Yannick Derix (keeper), Louisben Jagt, Serhat Koç en Youri Sijbers zijn niet inzetbaar. Tijdens de opwarming valt ook nog rechtsback Tom Scheepers uit waardoor Alberto Puts ineens zijn kicksen vaster moet strikken dan hij op dat moment van plan was.
In het doel staat deze keer de 19-jarige Kai Huybers, in de zomer nog overgenomen van Willem II 021. Als de wedstrijd begint is het duidelijk te zien dat het allemaal nog niet meteen zo soepel loopt bij de gastheren. De bal gaat stroperig van voet tot voet……het is overigens jammer dat hier zo'n kunstmatig glinsterend rubberveld ligt…..zo besef ik me ineens. Zo'n volkswijk….zo'n gezellige De Luifel…..Ut Severbenkske…..en dan een plastic veld. Nee, dat kan natuurlijk niet.
De gasten uit Gorinchem hebben in het begin toch wel de overhand. Ik had ze ook al in Veghel bezig gezien, ze kwamen toen nogal opportunistisch op mij over. Deze keer ziet het er echter wat verzorgder uit. Vooral als Medhanie Habtemariam aan de bal komt gebeurt er wat. Ook Everon Pisas, vandaag aan de rechterkant geposteerd, en Ilias Zaimi (zijn collega op de andere vleugel) kunnen allebei verschrikkelijk goed voetballen maar kampen ook inmiddels met wat overgewicht. Als dit getalenteerde duo iets 'fitter' wordt dan zou Unitas-trainer Michel van Oostrum daar weleens veel profijt van kunnen gaan hebben……just sayin.
Halverwege de eerste helft zet Habtemariam een indrukwekkende rush in en komt Pisas in balbezit waarna hij met links een indraaiend voorzetje loslaat wat door eerdergenoemde Alberto Puts een beetje onhandig achter keeper Huybers in eigen doel wordt gewerkt: 0-1.
Penalty
Een doemscenario voor het onmachtig ogende UNA lijkt zich dan te ontrollen. Coach Gommans meldt zich langs de kant maar kan natuurlijk weinig doen. Hij heeft met Sten Senders een Berghuis-type op links lopen, een jongen met creatieve kwaliteiten, dat zie je zo. Een paar keer komt UNA aan die kant door maar het ontbreekt dan aan het echte gif om de trekker over te halen. Zou hij niet beter op rechts uit de voeten kunnen vraag ik me af. Het antwoord krijg ik even later in de rust. Rob van Boekel doet zijn best op rechts maar het oogt allemaal nogal stroefjes. Dan ineens wordt echter Nick Tielemans alleen 'doorgestoken', net als hij wil uithalen volgt de overtreding, zijn standbeen wordt weggemaaid. De derhalve terecht toegekende strafschop vormt een beheerst klusje voor aanvoerder Brian Boogers: 1-1.
Wil, Daniëlle en Sophie
Tijdens de rust ontwaar ik een oude bekende. Het is Wil van den Heuvel die als een soort van 'journalist van het huis' zich in zijn eigen kamer achter een laptop heeft genesteld. "Ken je me nog?", vraag ik. "Ja, natuurlijk, wat dacht je dan?"
Wil is een kind van UNA ("Ik kom hier al vijftig jaar.") maar ook sinds mensenheugenis verslaggever bij het Eindhovens Dagblad. "In het begin was het misschien wat raar dat ik ook UNA versloeg voor de krant maar de mensen weten wel hoe ik ben, dus dat werkte heus wel." Wil is inderdaad, zoals ik hem ken, één van de meest objectieve en vriendelijkste journalisten allertijden. Samen duiken we in het verleden, voor de gelegenheid spitsen we het vooral toe op UNA. "Ik spreek na wedstrijden meestal geen trainers meer, die vervallen toch altijd in dezelfde teksten. Overigens heb ik altijd een goed contact gehad met iedereen, ook nu met Harrie Gommans. Alleen op Jeroen van Bezouwen had ik het niet zo, dat vond ik zo'n rare." Hey, maar die Senders…is die niet beter op rechts? Even een tip van ondergetekende. "Daar staat hij normaal ook", aldus een mild glimlachende ouwe rot in het vak.
We kunnen nog uren met Wil doorpraten maar hij moet nog wat typen en de koffie in het sponsorhome geurt ons al in de verte tegemoet. Als we binnenkomen ontwaren we meteen twee hardwerkende dames achter de bar. "Wil jij ook een stuk vlaai?", vraagt de oudste met een opvallend niet-Brabantse tongval. Zelf, al wrijvend over een buikje, sla ik even over maar mijn passagier kijkt al minstens vijf seconden naar een heerlijk ogende punt abrikozenvlaai. "Tju, dit hebben ze in de vijfde klas nie, lekker man."
In de sponsorruimte staan wat zakelijk ogende lieden, geflankeerd door mensen in een UNA-colbertje, naar de TV te kijken. Max Verstappen is namelijk weer eens aan het racen. Als ze weg gaan, de tweede helft begint bijna, vraag ik aan de oudste dame (nog niet zo oud hoor) of een foto maken tot de mogelijkheden behoort. "Ja, hoor. Geen probleem", zegt de spontane Daniëlle, zo blijkt ze desgevraagd te heten. We komen erachter dat ze in Delft geboren is maar ondertussen al lang in Brabant woont. "Jullie zijn de enige twee hier die werken", zeg ik lachend, "Doen jullie dit al lang?"
"Nee, dat valt wel mee. Eigenlijk pas ruim een jaar en er zat Corona tussen dus reken maar uit." Ze blijkt vandaag hulp te krijgen van haar dochter. "Sophie met ph", laat ze lachend weten, "Ja, hier komen de gewaardeerde sponsors. We zorgen voor een hapje, koffie en natuurlijk ook bier en andere drank. Worstenbroodjes hebben we ook trouwens. In de rust is het druk en na de wedstrijd gaat het ook nog een paar uurtjes door. Deze mensen zijn uiteraard erg belangrijk voor UNA." Het gehele gezin blijkt voetbalgek. "Mijn zoon voetbalt hier in de 015, hij is een fanatieke doelman." Is hij een talentje? De trotse blik van moeders maakt vervolgens een verbaal antwoord reeds overbodig.
Kiepertje
Het is tijd om de tweede helft te bekijken. UNA heeft het ineens toch wat beter staan. Unitas kan niet meer zo makkelijk het middenveld oversteken en de gastheren komen plotseling met enige regelmaat op rechts door. Na ruim een uur spelen is het Thomas Horsten die opstoomt en panklaar legt bij de naar de tweede paal gesprinte Rob van Boekel die vervolgens behendig met links de verre hoek weet te vinden: 2-1. Onder De Luifel 'vatten ze er nog innu' op, UNA begint op stoom te geraken. Overigens zonder echt goed te spelen, dit UNA is niet meer het UNA van een paar jaar geleden toen men zelfs in de tweede divisie een aardig potje wist mee te ballen.
Even later dan toch even een soort van code red melding: Teun Willems moet van het veld af. Wij kijken tegen de zon in dus kunnen niet goed zien wat er gebeurde. Unitas-trainer Michel van Oostrom gaat dan risico's nemen en dat zorgt meteen voor gapende ruimtes in zijn defensie. Het is werkelijk ongelooflijk, er is bijkans geen verdediging meer. Het is UNA-invaller Max van den Akker die vakkundig profiteert. De snelle en wendbare aanvaller is precies op het juiste moment door Gommans ingebracht en zorgt tien minuten voor tijd voor de beslissing door vanaf het midden iets naar rechts uit te wijken en, met een verdediger half naast zich, ineens verwoestend diagonaal uit te halen: 3-1. Het ziet er spectaculair uit maar kiepertje Ronald Vlot zit er hier toch niet helemaal okselfris bij. Een houdbare bal.
"Fucking hell!", schreeuwt een juichend weglopende Van den Akker recht voor onze neus, vlak voordat hij bedolven wordt onder euforische teamgenoten.
De drie punten lijken onder De Luifel te blijven……maar dan scoort toch ineens Unitas weer tegen. Na toch wel repeterend weifelend optreden van het andere kiepertje, de zich op zich dapper verwerende Huybers dus, bij hoge ballen valt de kluts een keer niet goed voor UNA en is het Habtemariam die wederom zijn klasse toont door met een technisch perfecte dropkick droog de lege hoek te vinden: 3-2. Gelukkig voor UNA en zijn jonge doelman is het snel daarna douchen geblazen: de wedstrijd zit erop. "Gaan we nog naar het sponsorhome?", vragen we elkaar wederzijds op retorische toon. "Nee, dat voegt niets meer aan het verhaal toe."
We lopen weer door de Ziltse Coronation straatjes…waar staat die auto? Vijf minuten later: aah daar.
"Mooi clubke da UNA", zegt mijn passagier, "Het lijkt wel unne vijfde klasser qua gezelligheid. En ze voetballen ook nog beter, wa wilde nog meer?"
